Subscribe
Holenderski klimat polityczny jest tak burzliwy jak zawsze, charakteryzujący się nieporęcznymi rządami koalicyjnymi, mnogością partii parlamentarnych i stale zmieniającym się cyklem zupełnie nowych partii i partii, które implodują i znikają ze sceny politycznej. Najnowszym epizodem w tej sadze są przedterminowe wybory parlamentarne, które zostały niedawno zwołane na listopad 2023 r., po upadku 4th Rząd Ruttego – złożony z Partii Wolności i Demokracji (VVD, Odnowa), Demokratów 66 (D66, Odnowa), Apelu Chrześcijańsko-Demokratycznego (CDA, EPL) i Unii Chrześcijańskiej (CU, EPL). Rząd upadł w lipcu 2023 r. w wyniku partyjnych nieporozumień dotyczących polityki imigracyjnej, powtarzającej się i istotnej kwestii w holenderskiej (a nawet europejskiej) polityce, której nie była w stanie przetrwać nieporęczna koalicja liberalno-konserwatywna.
Istnieje kilka godnych uwagi spostrzeżeń, które można wyciągnąć z holenderskiego klimatu politycznego przed nadchodzącymi wyborami powszechnymi, z których niektóre mają istotne implikacje dla kształtowania europejskiej polityki energetycznej i rolnej. Pierwszą z nich jest to, że Mark Rutte, urzędujący premier i były lider VVD, w końcu wycofuje się z polityki. Po 12 latach pełnienia funkcji premiera od 2010 r. i przeprowadzeniu swojej partii przez 4 wybory parlamentarne, Rutte ostatecznie zdecydował się zrezygnować z pracy i całkowicie odejść z polityki. Według sondaży, partia VVD Ruttego może spaść z obecnych 34 mandatów do mniej niż 25.
Z konserwatywnej perspektywy odejście Rutte jest bardzo pozytywnym wydarzeniem, a jednym z powodów jego odejścia jest w dużej mierze utrata kapitału politycznego w wyniku niektórych polityk, które prowadził. Chociaż partia Ruttego, VVD, jest nominalnie „liberalno-konserwatywną” partią, jej osiągnięcia w rządzie sugerowałyby inaczej, z kilkoma katastrofalnymi politykami, które zostały wprowadzone. Przede wszystkim jego rząd podjął próbę ograniczenia emisji azotu w sektorze rolniczym.
Chociaż rolnicy protestowali od 2019 r. w związku z celami redukcji emisji, przełom nastąpił w czerwcu 2022 r., kiedy to rząd przedstawił plany ograniczenia emisji azotu i amoniaku o 50% do 2023 r. w celu spełnienia norm UE. Polityka ta wpłynęłaby przede wszystkim na sektor rolniczy, a w szczególności na holenderskich hodowców bydła, ponieważ pociągnęłaby za sobą przymusowe zamknięcie do 3000 gospodarstw, a zatem spotkała się z silnym sprzeciwem i długotrwałymi protestami rolników.
Jest to klasyczny przykład stale rosnącego zjawiska, którego jesteśmy świadkami w Europie, polegającego na tym, że producenci rolni są obarczani przez establishment odpowiedzialnością za wszystkie problemy środowiskowe, z którymi się borykamy, ze szkodą dla dobrobytu rolników, a nawet dla ich zdrowia. wszystko Bezpieczeństwo żywnościowe Europejczyków, szczególnie w przypadku Holandii, która jest drugim co do wielkości eksporterem produktów rolnych. Nowszym przykładem może być proponowana przez UE reforma dyrektywy w sprawie emisji przemysłowych, która w tym samym duchu ma na celu rozszerzenie zakresu stosowania na niektóre z największych gospodarstw hodowlanych.
Drugą godną uwagi kwestią związaną z nadchodzącymi wyborami, powiązaną z protestami rolników, jest wzrost wyborczy Boer Burger Beweging (BBB), Ruch Rolników-Obywateli, partia agrarna założona w 2019 r. w kontekście wczesnych protestów rolników, która zyskała na znaczeniu po protestach w 2022 r. ze względu na głośny sprzeciw wobec polityki rządu Rutte. Co ciekawe, partia BBB wygrała holenderskie wybory prowincjonalne w marcu 2023 r., zajmując pierwsze miejsce we wszystkich 12 prowincjach. Co więcej, przez kilka miesięcy prowadził w sondażach dotyczących wyborów parlamentarnych i pomimo niedawnego spadku, pozostaje na4. miejscu i prawdopodobnie będzie kluczowy w tworzeniu rządu.
Powstanie BBB ma reperkusje nie tylko dla Holandii, ale także dla całej UE, ponieważ inne partie konserwatywne starają się naśladować jej udaną mobilizację interesów rolnych i dążą do tego, by stać się rzecznikiem rolników i społeczności wiejskich, które do tej pory były ignorowane przez rządzące elity miejskie. Przykłady obejmują obronę wsi przez VOX i PiS (ECR) odpowiednio w ostatnich wyborach parlamentarnych w Hiszpanii w 2023 r. i nadchodzących wyborach parlamentarnych w Polsce. Nawet na poziomie Parlamentu Europejskiego, EPL wydaje się próbować zmienić tor, aby uzyskać poparcie rolników poprzez niedawne odrzucenie proponowanej przez UE ustawy o przywracaniu przyrody.
Trzecim ważnym wydarzeniem związanym z UE w nadchodzących wyborach w Holandii jest wyznaczenie kandydata opozycji. Po połączeniu się w koalicję wyborczą, socjalistyczna Partia Pracy (PvdA, S&D) i eko-socjalistyczna Zielona Lewica (GroenLinks, G-EFA) nominowały nikogo innego jak Fransa Timmermansa na swojego kandydata na premiera. Frans Timmermans jest byłym wiceprzewodniczącym wykonawczym Komisji Europejskiej ds. Europejskiego Zielonego Nowego Ładu i komisarzem europejskim ds. działań w dziedzinie klimatu. Po prawie 14 latach spędzonych w Brukseli zdecydował się powrócić do polityki krajowej.
Kandydatura Fransa Timmermansa to zła wiadomość dla konserwatystów i społeczności wiejskich. Timmermans był zwolennikiem ekosocjalizmu i architektem tak zwanego „Zielonego Nowego Ładu” UE, pakietu, który przyniósł politykę katastrofalną dla bezpieczeństwa energetycznego i żywnościowego. Na przykład europejskie prawo klimatyczne narzucające utopijny cel redukcji emisji o 55% do 2030 r., proponowane rozszerzenie dyrektywy w sprawie emisji przemysłowych na gospodarstwa hodowlane, „strategia od pola do stołu”, która ma na celu odgórne narzucenie producentom kosztownego przejścia na „zrównoważony model”, lub unijna strategia różnorodności biologicznej na 2030 r., która ma na celu przywrócenie różnorodności biologicznej kosztem gruntów rolnych.
Timmermans i europejskie podejście do klimatu są tak radykalne, że nawet radykalny eko-socjalista Macron ostrzegł w maju, że potrzebujemy „europejskiej przerwy regulacyjnej”, aby pomóc przemysłowi w dostosowaniu się; na co Timmermans odparł, że „nie mamy luksusu przerwy” z powodu apokaliptycznego „ryzyka ekobójstwa, które stanowi zagrożenie dla przetrwania ludzkości”.
Sądząc po jego europejskich osiągnięciach i eko-dogmatach, premierostwo Timmermansa byłoby niebezpieczną perspektywą dla holenderskiego, a nawet europejskiego bezpieczeństwa żywnościowego. Nie jest to również nieprawdopodobna perspektywa, ponieważ partia Timmermansa ma szanse na wygranie wyborów. GroenLinks-PvdA znajduje się obecnie na drugim miejscu razem z VVD i tylko około 3 punkty za dwutygodniową Nową Umową Społeczną.