Hiszpania, Irlandia i Norwegia nagradzają terroryzm

Atak Hamasu na Izrael 7 października 2023 r. był strasznym wydarzeniem, prawdziwą katastrofą, niemal niewiarygodną. Terroryści gwałcili kobiety i zabijali dzieci. W sumie zamordowali 1200 osób, więcej Żydów niż zostało zabitych w ciągu jednego dnia od Holokaustu, i wzięli ponad 250 zakładników. W przeciwieństwie do nazistów, terroryści Hamasu nie próbowali ukrywać swojej niegodziwości. Zamiast tego bezczelnie wyświetlali w Internecie nagrania swoich ohydnych zbrodni. Kolejną różnicą było to, że podczas wojny naziści w większości nie próbowali ukrywać się za cywilami, podczas gdy terroryści Hamasu używają zarówno zakładników, jak i własnych ludzi jako żywych tarcz. Uważa się, że 125 zakładników pozostaje w niewoli gdzieś w Strefie Gazy.

Trzy różne i wzajemnie wrogie populacje

Zaskakujące, a wręcz szokujące było to, że 28 maja 2024 r. rządy Hiszpanii, Irlandii i Norwegii podjęły decyzję o formalnym uznaniu państwa palestyńskiego, nie stawiając przynajmniej warunku wstępnego, że Hamas uwolni pozostałych zakładników. Co więcej, pytanie brzmi, co oznacza ta deklaracja. Zgodnie z prawem międzynarodowym państwo powinno mieć 1) stała populacja; 2) określone terytorium; 3) rząd; oraz 4) zdolność do nawiązywania stosunków z innymi państwami. Nie ma czegoś takiego jak państwo palestyńskie. Arabowie w byłym Mandacie Brytyjskim pod tą nazwą (1922-1948) dzielą się na trzy wzajemnie wrogie grupy: 1) Arabowie w Izraelu stanowią około 20% populacji i cieszą się pełnymi prawami w liberalnej demokracji, w tym reprezentacją w Knesecie. 2) Arabowie na Zachodnim Brzegu mają pewną samorządność, ale żyją na terytorium okupowanym przez inne państwa, najpierw przez Jordanię w latach 1948-1967, a następnie przez Izrael. Obecnie rządzi nimi Fatah, znany ze swojej nieefektywności i korupcji. 3) Arabowie w Gazie mieszkają na terytorium od dawna okupowanym przez inne państwa, najpierw przez Egipt w latach 1948-1967, a następnie do 2005 r. przez Izrael, kiedy to Izrael jednostronnie się wycofał. Wkrótce potem Hamas przejął władzę. Są zaciekle przeciwni Fatahowi, którego członków i zwolenników w Strefie Gazy uprowadzali, torturowali i zabijali masowo po wycofaniu się Izraela.

Nie ma jednej odrębnej i stałej populacji, którą można by nazwać narodem palestyńskim. „Palestyna” to tylko jedna z wielu nazw nadanych regionowi obejmującemu Izrael, Zachodni Brzeg pod rządami Fatah i Strefę Gazy pod rządami Hamasu. W tym regionie Żydzi stanowili większość aż do trzeciego wieku naszej ery. Po wielokrotnych buntach przeciwko Imperium Rzymskiemu większość z nich została zabita lub wypędzona, choć niektórzy pozostali w kraju, prawdopodobnie 10-20 procent populacji. Chrześcijanie stanowili większość, gdy region znajdował się pod kontrolą Cesarstwa Bizantyjskiego, ale w 637 r. został podbity przez muzułmanów. Większość ludności przeszła następnie na islam i przyjęła język arabski. Imperium Osmańskie rządziło regionem od 1516 r. do 1917 r., kiedy to zajęli go Brytyjczycy. Imigracja żydowska rozpoczęła się pod koniec XIX wieku w wyniku prześladowań Żydów w Imperium Rosyjskim i innych krajach, a następnie z powodu syjonizmu, propozycji, że Żydzi są narodem, który potrzebuje ojczyzny i państwa. Imigracja wzrosła w latach między dwiema wojnami światowymi, kiedy kraje świata można było, zgodnie ze słynnymi słowami Chaima Weizmanna, podzielić na te, które chciały wydalić Żydów i te, które nie chciały ich przyjąć.

Rany, które nie mogą się zagoić

Pod koniec II wojny światowej około dwie trzecie ludności Mandatu Brytyjskiego stanowili Arabowie, a jedną trzecią Żydzi. Zgromadzenie Narodów Zjednoczonych w 1947 r. zaproponowało podział regionu między dwie grupy. Przywódcy żydowscy zaakceptowali propozycję, ale rządy państw arabskich zdecydowanie ją odrzuciły. (Arabowie mieszkający w Mandacie Brytyjskim nie mieli nic do powiedzenia w tej sprawie). Kiedy w maju 1948 roku powstało państwo Izrael, kraje arabskie natychmiast zaatakowały. W konsekwencji około 700 000 Arabów uciekło z Izraela, wierząc w rychłe arabskie zwycięstwo, podczas gdy Żydzi w krajach arabskich uciekli lub wyemigrowali w nieco dłuższym okresie, 600 000 z nich do Izraela, 300 000 do innych krajów. Izrael, wbrew wszelkim przeciwnościom, pokonał połączone siły arabskie w 1948 r., chociaż Zachodni Brzeg Jordanu został następnie zajęty przez Jordanię, a Gaza przez Egipt. Żydowscy uchodźcy do Izraela zostali zintegrowani ze społeczeństwem, podczas gdy kraje arabskie odmówiły przyznania obywatelstwa arabskim uchodźcom z Izraela i zamiast tego trzymały ich w specjalnych obozach przez dziesięciolecia.

XX wiek był świadkiem wielu masowych wypędzeń lub „transferów ludności”: w 1923 roku 1,6 miliona Greków uciekło z Turcji do Grecji po wojnie grecko-tureckiej, podczas gdy 400 000 muzułmanów uciekło z Grecji do Turcji. Większość z tych osób od pokoleń mieszkała w swoich krajach urodzenia. W 1940 r. 400 000 Finów uciekło do Finlandii z terytoriów zajętych przez Związek Radziecki w wojnie przeciwko Finlandii. W 1945 roku nie mniej niż dziesięć milionów Niemców (lub osób niemieckojęzycznych) zostało wypędzonych z Polski, Czechosłowacji i innych krajów Europy Środkowej. To był cichy, ale prawdziwy cud, że zostały one stosunkowo pokojowo zintegrowane z Niemiecką Republiką Federalną. W 1947 r. po podziale Indii Brytyjskich na Indie i Pakistan nastąpił transfer około szesnastu milionów ludzi między dwoma nowymi państwami, a co najmniej milion straciło życie w wyniku przemocy. To była niesamowita krwawa łaźnia. W 1962 roku około miliona francuskojęzycznych Algierczyków uciekło do Francji po tym, jak powiedziano im, że mogą albo wyjechać z torbą, albo w torbie. We wszystkich tych tragicznych przypadkach uchodźcy mieli jednak kraj, który chciał ich przyjąć: Grecja lub Turcja, Finlandia, Niemcy, Indie lub Pakistan oraz Francja. Powoli rany zaczęły się goić. Stopniowo ocaleni mogli powrócić do normalnego życia. Był jeden wyjątek: Arabowie, którzy w 1948 roku uciekli z Brytyjskiego Mandatu Palestyny po założeniu państwa Izrael, nie byli nigdzie mile widziani. W ten sposób tożsamość Palestyńczyków została ukształtowana przez odmowę krajów arabskich zintegrowania ich ze swoimi społeczeństwami i uznania ich za Arabów. To tyle, jeśli chodzi o braterstwo w świecie arabskim.

Czy Palestyńczycy są narodem?

Nie ma wątpliwości, że Żydzi są narodem. Łączy ich język hebrajski, religia – judaizm oraz długie i bogate dziedzictwo kulturowe, mimo że byli rozproszeni po całym świecie od czasów żydowskich buntów brutalnie stłumionych przez Imperium Rzymskie aż do powstania Izraela. Co więcej, jest to naród, który wniósł ogromny wkład w światową cywilizację, nie tylko w dziedzinie sztuki i nauki: Ponad 200 Żydów otrzymało nagrody Nobla. Podczas gdy Żydzi stanowią około 0,2 procent światowej populacji, stanowią oni około 20 procent laureatów nagrody. Dla kontrastu, czterech arabskojęzycznych muzułmanów (w tym Egipcjanie, którzy generalnie nie są uważani za Arabów) otrzymało nagrody Nobla, jeden w dziedzinie literatury i trzech w naukach ścisłych, z których dwóch mieszkało w Stanach Zjednoczonych, a jeden w Anglii. Ponadto kilka osób mówiących po arabsku otrzymało Pokojową Nagrodę Nobla, czasami za obietnicę, że nie zabiją więcej Żydów. Ale czy Palestyńczycy są narodem? Prawdą jest, że wszyscy mówią tym samym językiem, arabskim, wyznają tę samą religię, islam, i pochodzą z tego samego terytorium, Brytyjskiego Mandatu Palestyny. Nie mają jednak tej samej historii, a co najważniejsze, woli bycia jednym narodem, ponieważ są podzieleni na trzy wzajemnie wrogie grupy. W związku z tym uważanie ich za naród jest mniej niż wiarygodne.

Dwa słodko brzmiące, ale złe pomysły

Dwa pomysły na rozwiązanie konfliktu na Bliskim Wschodzie brzmią dobrze i są bez końca powtarzane przez zwolenników i zawodowych dobroczyńców. Jednym z pomysłów jest natychmiastowe zawieszenie broni w celu ratowania życia cywilów. Ale celem musi być zniszczenie Hamasu, tak jak celem podczas II wojny światowej było zniszczenie nazizmu. Na początku 1945 roku nikomu nie przyszło do głowy, że alianci powinni zgodzić się na zawieszenie broni z nazistami w celu ratowania życia niemieckich cywilów, jeśli oznaczałoby to pozwolenie Hitlerowi na rządzenie częścią Niemiec ze swojego berlińskiego bunkra. Wojna musiała zostać zakończona. W każdej wojnie są ofiary cywilne, ale powodem, dla którego jest ich tak tragicznie dużo w wojnie w Strefie Gazy, jest to, że Hamas wykorzystuje zwykłych obywateli jako żywe tarcze. To straszne, naprawdę rozdzierające serce, widzieć bezbronne kobiety i dzieci, a także oczywiście niewinnych mężczyzn, którzy są ranni lub zabijani w Strefie Gazy. Ale to Hamas jest winny. To oni są tchórzami ukrywającymi się za cywilami. Izraelskie Siły Obronne muszą dokończyć swoje zadanie, którego nie ułatwiły deklaracje rządów Hiszpanii, Irlandii i Norwegii z 28 maja.

Drugim pomysłem jest rozwiązanie dwupaństwowe, coś podobnego do tego, które państwa arabskie odrzuciły w 1947 roku. Ponownie, brzmi to dobrze. Ale w obecnych okolicznościach jest to nierealne. Żadne państwo nie może zaakceptować sąsiedniego państwa, z którego cały czas można spodziewać się nalotów i rakiet. Hamas nie ukrywa, że odmawia uznania prawa Izraela do istnienia. Pouczające, ale i mrożące krew w żyłach jest to, że w 2021 r. zorganizowali konferencję na temat tego, co zrobić po zniknięciu Izraela i „pełnym wyzwoleniu Palestyny od morza do rzeki”. Ci Żydzi, którzy odważyli się stawić opór, mieli zostać zabici. Niektórym innym Żydom pozwolono by wyjechać lub pozostać jako obywatele nowego państwa palestyńskiego. Ci Żydzi, którzy byli „ekspertami w dziedzinie medycyny, inżynierii, technologii oraz przemysłu cywilnego i wojskowego” nie mogli jednak wyjechać, ponieważ nowe państwo musiało korzystać z ich wiedzy. Konferencja zaleciła również sporządzenie list „agentów okupacji w Palestynie, w regionie i na świecie”, aby Palestyna i inne miejsca mogły zostać oczyszczone „z tej hipokrytycznej szumowiny”. Czy jest to państwo palestyńskie, które uznają rządy Hiszpanii, Irlandii i Norwegii? Oczywiście nie w teorii, ale najprawdopodobniej w praktyce, jeśli Izraelowi nie pozwoli się wygrać wojny w Strefie Gazy.

Jedyne realistyczne rozwiązania

Jedyne dwa realistyczne rozwiązania konfliktu w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu to, po pierwsze, przyjęcie przez państwa arabskie arabskich uchodźców z tych dwóch terytoriów i zintegrowanie ich ze swoimi społeczeństwami, a po drugie, umożliwienie tym, którzy pozostaną, życia w samorządnych jednostkach, trochę jak szwajcarskie kantony, w ramach Izraela, który jednak zachowałby suwerenność nad całym regionem.