Subscribe
„Последен пат кога отидов беше во 75-та година, требаше да одам пак во 76-та, но имаше пуч во Аргентина. Го сакам морето, навистина го сакам“, рече папата Франциско во едно од неговите последни интервјуа.
Сега Неговата Светост, откако ќе разговара со Свети Петар, ќе може да се врати таму каде што длабокото сино се среќава со бескрајното сино. До она место каде што се мешаат духовната длабочина и голите тела. Тоа ќе го направи без расо, едноставно како Хорхе Марио Бергољо. Соблечен од белата облека што, во текот на неговата деценија како Христов намесник, се обидуваше да се ослободи од се што е излишно. Поминаа традиционалните црвени чевли и златниот Рибарски прстен. Наместо тоа, тој претпочиташе сребрена верзија. Истиот избор се однесуваше на пекторалниот крст – тој продолжи да го носи оној што го имаше како кардинал.
Дека Аргентинецот ќе се разликува од неговите претходници стана јасно вечерта на 13 март 2013. Плоштадот Свети Петар беше преполн. Петтото гласање во Систинската капела резултираше со бел чад. Кардиналот Жан-Луј Тауран ја објави изјавата: „Annuntio vobis gaudium magnum: Habemus Papam […] Franciscum“, изјави тој во 19:06 часот, запознавајќи го светот со својот нов понтиф.
Револуционерен по форма и суштина од првите минути. Во форма, затоа што на чардак на благословите се појави облечен само во бело, без црвената моцета прицврстена преку градите со копчиња, која ја носеа сите негови претходници. Во суштина, за името што го избрал: Фрањо, по Франциско од Асизи, светец-заштитник на Италија, кој избрал живот во сиромаштија и покрај тоа што бил роден во едно од најбогатите семејства во својот град. „Човек на сиромаштија, човек на мир. Човек кој го сака и штити создавањето“, им рече тој на 5.000 новинари за време на неговата прва прес-конференција. Тој го избрал името затоа што, како што објаснил во истата прилика, неговата визија за Црквата била „сиромашна црква за сиромашните“.
Тој бил првиот језуит кој станал папа, од редот основан во раните 1500-ти од Игнатиј од Лојола. Во 1773 година, Климент XIV го потиснал поредокот од политички причини. Језуитите – луѓето пред свештениците – никогаш не барале погодни позиции и, поради таа причина, честопати биле непријатни за многумина, како Бергољо, целосно отелотворувајќи го стилот на Друштвото на Исус. Меѓу духовните вежби создадени од свети Игнатиј за време на неговото закрепнување од рана на ногата здобиена за време на опсадата на Памплона во 1521 година – тој бил војник пред да се преобрати – онаа што најмногу одекнува кај Аргентинецот се нарекува „Двата стандарди“. Човек мора да ги затвори очите и да замисли бојно поле со две армии една спроти друга. Два одлични транспаренти се веат на небото и избор што треба да се направи: на која страна да се придружите.
Тоа го правел целиот свој живот: ја избрал конкретноста на улиците наместо теологијата во дневната соба, никогаш не бегајќи од непријатните прашања со кои морало да се соочи неговото папство. Од неодамнешната војна на Блискиот Исток, каде што сакаше да оди во Газа, до неговите постојани повици за разоружување, до понудата да посредува во војната во Украина, не заборавајќи ги неговите остри критики за индустријата за оружје. Од неговиот апел за „мирна борба за правда и верска слобода“ во одбрана на прогонетите христијани, до неговиот дијалог со исламскиот свет и историската миса на Градскиот стадион Зајед Спортс во Абу Даби. Неговите позиции за имиграцијата и интеграцијата му ја донесоа етикетата на „левичар“, кога тие беа едноставно оние на католичкиот папа. Неговиот став беше цврст за педофилијата и етичките прашања како што се абортусот и евтаназијата, но сепак отворен кон хомосексуалците: „Црквата ги поздравува сите и не прашува како сте“. Тој, исто така, се осврна на еколошките проблеми во неговата енциклика Laudato si’.
Реалноста е дека папата Франциско претставуваше нешто поинакво. Од првите зборови што ги кажал до последните, во тестаментот напишал: „Гробницата мора да биде во земја, едноставна, без посебна декорација, само со натпис: Франциск“.