После масакрот на Хамас

Ќе ја започнам оваа статија со констатација дека не верувам дека некој што е барем малку запознаен со израелската историја и начинот на справување со нападите врз сопствениот народ, може да има ни најмал сомнеж дека она што следува во следните денови и месеци нема да има целосна војна која најверојатно ќе заврши со истребување на Хамас и можеби други терористички организации доволно невнимателни за да се мешаат во израелската безбедност. Во прилог на овој аргумент, ги донесувам настаните од масакрот на Олимписките игри во Минхен, познат и како „Минхенски масакр“, трагичен настан што се случи за време на Летните олимписки игри 1972 година во Минхен, Западна Германија.

На 5 септември 1972 година, палестинската терористичка група наречена Црн септември, поврзана со Палестинската ослободителна организација (ПЛО), зеде 11 членови на израелскиот олимписки тим како заложници во Олимпиското село. Терористите бараа ослободување на палестинските затвореници кои се држат во израелските затвори и се заканија дека ќе ги убијат заложниците доколку нивните барања не бидат исполнети. Во текот на следните 20 часа, светот во ужас гледаше како неуспешен обид за спасување на германските власти резултираше со смрт на сите 11 израелски спортисти и тренери. Трагедијата предизвика шокови низ олимписката заедница и светот, означувајќи мрачен пресврт во историјата на меѓународниот спорт, каде светоста на Олимписките игри беше брутално нарушена со политичко насилство.

По масакрот во Минхен, Израел остана длабоко трауматизиран и бесен. Израелската влада, предводена од тогашната премиерка Голда Меир, беше решена да ги изведе сторителите пред лицето на правдата. Како одговор на нападот, Израел започна тајна операција наречена „Операција Божји гнев“. Мисијата имаше за цел да ги пронајде и елиминира одговорните за масакрот во Минхен, насочени кон клучните личности од организацијата Црн септември. Кампањата се прошири надвор од непосредните извршители, бидејќи Израел се обидуваше да испрати јасна порака дека терористичките акти против неговите граѓани нема да останат неказнети. Израелскиот одговор, иако беше контроверзен и предизвикуваше дебата за етиката на таргетираните атентати, ја покажа должината до која една нација беше подготвена да оди за да ја обезбеди безбедноста и безбедноста на своите граѓани.

Пред нешто повеќе од 50 години целиот свет виде до каде може да оди реакцијата на израелските власти откако речиси десетина нивни беа убиени во странска земја. Сега да застанеме за момент и да замислиме до каде ќе оди реакцијата на Израел откако 1300 нивни луѓе, вклучувајќи старци, жени и деца беа убиени на домашна почва, во нивните домови, на улиците, на најсветото еврејско денови, сабота.

Од петокот, 13- ^ти октомври, израелските одбранбени сили веќе испратија наредба за евакуација од северот на појасот Газа на над 1 милион Палестинци. Ова е најверојатно претходник на она што ќе стане израелска инвазија на спорната територија, инвазија која ќе има како единствена цел елиминирање и на најмала трага од активноста на Хамас и уверување дека таков ужасен настан како оној на Минатото сабота никогаш повеќе нема да се повтори.

Трагедијата што се случува најверојатно ќе предизвика огромно страдање за повеќе од 2 милиони Палестинци кои живеат во пренаселената земја, кои немаат каде да бегаат или да се сокријат и се притиснати педа по педа помеѓу фанатизмот на Хамас и израелскиот одговор. Како и со сите војни, најмногу ќе страдаат невините. Како и со сите војни, насилството ќе доведе до поголемо насилство. Како што ги видовме придобивките од технолошкиот напредок во изминатите години, просветлувањето на човечкиот ум со речиси неограничен пристап до знаење сè уште не нè научи дека убивањето само ќе резултира со повеќе убиства што доаѓаат.

Бруталната израелска реакција која сигурно ќе следи, колку и да е оправдана, нема да донесе утеха на ниту една душа.